Er zijn van die dingen die zò evident zijn dat elke vorm van discussie nonsens lijkt.
Tot je wat er wat dieper over na begint te denken.
Dat de zwaartekracht een metalen balletje sneller doet vallen dan een pluim bijvoorbeeld. O ja, natuurlijk, in de gewone wereld is dat ook zo. Maar op You Tube zijn filmpjes te vinden die de juiste gang van zaken aantonen. In een ruimte die luchtledig getrokken is vallen een pluimpje en een loden kogeltje precies even snel naar beneden. Het is dus de luchtweerstand die er voor zorgt dat een pluim trager neerdwarrelt dan een massief balletje.
Maar er zijn nog andere voorbeelden mogelijk. Elke zinnige mens beseft dat de astronauten in de ruimte aan de zwaartekracht van de aarde ontsnappen. Ja, toch? Nu, dat valt nog wel even te bezien. Wat gebeurt er eigenlijk met die mensen in een metalen doos, ginder ver weg van de aarde? Om dat te controleren voeren we even een paar gedachten-experimenten uit.
Stel, je wil een willekeurige steen in een baan om de aarde werpen. Je gooit hem met alle kracht waarover je beschikt weg van je. Akkoord dat hij niet ver zal vliegen? Dus ga je iets anders proberen. Je koopt een ticket voor toegang tot de Eiffeltoren in Parijs en boven gooi je opnieuw de steen zo ver mogelijk weg. Mja, een stukje verder, maar nog steeds hopeloos. Gelukkig ben je geen type die het rap opgeeft. En je bevalt van een slimmigheidje. Je huurt Jerommeke van “Suske en Wiske” in, om die steen in jouw plaats te gooien vanaf de Eiffeltoren. Deze keer plonst jouw steen net voor New York in de Atlantische Oceaan. Beter. Stukken beter. Maar nog niet goed genoeg. Dan maar de grote middelen. Je stapt weer de Eiffeltoren op – ze kennen je daar ondertussen al een beetje – maar je bent in het gezelschap van Superman, dus ze denken er niet aan om het je lastig te maken. Superman gooit jouw steen weg, en kijk, jouw steen valt wel, maar met dezelfde kromming als de aarde. Dus blijft hij in de lucht. De invloed van de luchtweerstand heb ik natuurlijk onopvallend onder het tapijt geborsteld. Onze satellieten, bemand of niet, doen eigenlijk precies hetzelfde. Ruimteschepen zoals het ISS voelen wel degelijk de zwaartekracht en vallen naar het aardoppervlak toe. Ze zweven en vallen op een hoogte van een goede 400 km. Boven ons hoofd en aan een snelheid van ongeveer 7 km. per seconde. Daardoor vallen ze naar de aarde toe met een kromming, precies gelijk aan de kromming van de aarde. Station, materiaal en mensen, alles aan dezelfde snelheid. Okay, gezien de afstand tot de aarde, zal hun zwaartekracht maar iets van een 90 % zijn van wat wij ervaren, maar ze zijn en blijven onderworpen aan de zwaartekracht. Zeker weten. Ze voelen zich gewoon gewichtloos omdat ze samen met hun metalen doos rond de aarde vallen. En nu ik er over nadenk, in principe komt dit overeen met wat men ervaart in een lift die naar beneden gaat. Op het ogenblik dat de lift naar beneden gaat voelt men zich ook wat lichter worden. En mocht de lift in vrije val naar beneden vallen (niet wenselijk), dan zou ook het valse gevoel van gewichtloosheid optreden.
En dan is er nog een huizenhoog misverstand. Quasi iedereen denkt dat de aarde rond is. O, dat is geen schande als je dat denkt. Tot voor kort dacht ik dat ook. Maar neen. In realiteit is de aarde plat. Je leest het goed: de aarde is plat. In mijn fantasie hoor ik jullie al gniffelen. Maar lach toch niet te vroeg. Volg even mijn bewijsvoering en over twee regels zullen jullie overtuigd zijn van mijn gelijk. Zeg nu zelf: het grootste deel van het aardoppervlak, is dat land of water ? Precies, daarover zijn we akkoord dat het water is. Tweede en laatste vraag, even onafwendbaar: is dat water in de oceanen spuitwater of is dat PLAT water?
Quod erat demonstrandum.
The Flat Earth Society has members all around the Globe.
Alexander Van den Bon en Prof. Ludwig Eensteen